Informatievoorziening anno 1982: ik draai twee A4-tjes in de schrijfmachine met daartussen een velletje carbon. Aan het einde van mijn dienst zet ik de belangrijkste wetenswaardigheden op papier voor de collega’s. Daarna nog een laatste blik op de telex, paperassen opbergen in een houten locker met ‘postgleuf’ en naar huis. Voorlopig ben ik alleen nog bereikbaar via de vaste huistelefoon met draaischijf.
Tja, van cloudopslag en kunstmatige intelligentie had nog niemand gehoord, wel van een kaartenbak en paternosterkast. Een vergadercultuur kende ik (nog) niet en veel communicatie verliep via porto- of mobilofoon in plaats van smartphone.
Toen een paar jaar later ‘de computer’ werd geïntroduceerd in onze organisatie waren de verwachtingen hoog gespannen. Automatisering was hét toverwoord, alle administratieve werkzaamheden zouden sneller en efficiënter gaan waardoor ‘…… jullie meer tijd overhouden voor het ‘echte’ werk …..’. Wow, minder tijd besteden aan administratieve rompslomp, als 20-jarige klonk mij dat als muziek in de oren.
In de jaren daarna heb ik mij wel eens afgevraagd waar het is misgegaan. Ik kan mij niet herinneren dat ik door de hele automatisering en informatisering ooit ergens tijd heb overgehouden. Sterker nog, er moest steeds meer worden geregistreerd en het werd er allemaal niet minder hectisch op. Als ik hardop de vraag stelde waarom kreeg ik meestal een nietszeggend antwoord. Werd het denkwerk dan echt klakkeloos aan de ‘beleidsmakers’ overgelaten?
Natuurlijk weet ik ook wel dat veel administratieve werkzaamheden wel nuttig waren, meten is weten. Maar toch, zelf na blijven denken en opbouwend kritisch zijn kan geen kwaad.
Inmiddels is er weer een nieuw magisch fenomeen: kunstmatige intelligentie. Het gaat te ver om alle voordelen te benoemen want die zijn haast oneindig maar zoals altijd heeft ook deze medaille een keerzijde. Laat ik het erop houden dat algoritmes geen verantwoordelijkheidsgevoel hebben en dat heeft inmiddels al een hoop ellende tot gevolg gehad, zeker ook omdat er (blijkbaar te) weinig kritische vragen werden gesteld. Ik hoop van harte dat we niet al het denkvermogen aan machines overdragen, dan zou het middel wel eens erger kunnen zijn dan de kwaal.
Bij Ecohoutkunst laten we het denkwerk in ieder geval niet aan machines over. Ben je gek, veel te leuk om dat zelf te doen en mee te denken met de klant. Zo houden we onze klantcontacten persoonlijk en leveren we eerlijke diensten en adviezen, daar hebben wij chatgpt niet voor nodig. De ‘machines’ die wij gebruiken zijn vooral hand- en elektrische gereedschappen, die zullen het denkwerk niet van ons overnemen en ook van de koelkast krijgen wij geen bericht dat de melk op is. Gelukkig niet, er is al spam genoeg.
