Tijdens onze wandelingen zien we dat er nog steeds veel water op de akkers staat. Inmiddels lijkt het iets ‘droger’ te worden maar toch, het is bijna niet voor te stellen dat op diezelfde grond over een aantal maanden weer allerlei gewassen groeien. We staan er niet altijd bij stil maar het is eigenlijk best wel bijzonder.
‘Misschien komen er wel spruiten op te staan’ bedacht ik mij en ik droomde heel even weg naar de tijd dat ik die groene bolletjes met de hand aan het plukken was bij een tuinder (voor de kenners: eerste en tweede pluk). Natuurlijk stond ik er toen niet bij stil dat handmatig spruiten plukken al snel volledig overgenomen zou worden door machines. Misschien moet ik toch eens wat vaker ‘stil staan’, er is veel om je over te verwonderen ook al lijkt het soms zo vanzelfsprekend. De natuur komt weer tot leven en de (technische) ontwikkelingen lijken nog lang niet tot stilstand te zijn gekomen. Het zou mooi zijn als die twee werelden van natuur en techniek wat dichter naar elkaar toe zouden groeien, dáár zou kunstmatige intelligentie voor ingezet moeten worden. Wie weet ….
Waar ik mij ook over verwonder én waar ik enorm van geniet is dat je van een eenvoudig stuk resthout een prachtige lamp kan maken. Een lamp met een ‘verhaal’ (en laat ik nou dol zijn op ‘dingen’ met een mooi verhaal). Een lamp waarvan het idee is ontstaan tijdens onze ‘wandelgesprekken’, een lamp die handmatig is gemaakt net zoals de spruiten die ik zo’n 45 jaar geleden handmatig plukte.
Ja, er is heel veel om ons over te verwonderen. En ook al vergeet ik het heel soms, als ik de vogels weer hoor fluiten weet ik dat ik de verwondering nog lang niet voorbij ben. Gelukkig niet!
